الکتروشوک قلبی و ICD ها
دفیبریلاتور که بیشتر به نام الکتروشوک شناخته می‌شود، دستگاهی است که آریتمی های بطنی (مثل تاکی کاردی بطنی (VT) یا فیبریلاسیون بطنی(VF) ) را خاتمه می‌دهد. فیبریلاسیون بطنی(VF) زمانی رخ می‌دهد که فیبرهای عضله قلب به صورت نامنظم منقبض می‌شود. در حالت طبیعی، فیبرهای عضلات قلبی منظم منقبض می‌شوند و قانون «همه یا هیچ» بر آنها حاکم است ( یعنی ابتدا سلولهای عضلانی دهلیزها و سپس سلولهای عضلانی بطنها منقبض می شوند). در صورتی که بخش دهلیز قلب، فیبریله شود به آن فیبریلاسیون دهلیزی و در صورتی که در بطنها اتفاق بیفتد فیبریلاسیون بطنی نامیده می‌شود. در فیبریلاسیون دهلیزی، قلب، هنوز به واسطه پر شدن بطن ها بر اساس قانون جاذبه زمین قادر به پمپاژ مقداری خون هست و انقباض بطنها، فشار سیستم خون رسانی را نگه می‌دارد. اما فیبریلاسیون بطنی بسیار خطرناک است چون خونی توسط قلب پمپ نشده و در اثر آن در عرض چند دقیقه، مرگ مغزی حادث می‌شود. دیفیبریلاتور یا الکتروشوک جهت اصلاح این وضعیت به کار می‌رود. شوک اعمال شده به عضله قلب، همه فیبرها را به طور هم زمان منقبض می‌کند و در نتیجه همه فیبرها به حالت بازیابی می‌روند و بعد از آن قلب به ریتم طبیعی خود بازگردند.
اصول عملکرد
دفیبریلاتور، دستگاهی است که شوک الکتریکی را به عضله قلب می‌رساند. انواع پورتابل آن برای مراکز اورژانس و برخی انواع اتوماتیک آن برای مراکز شلوغ مثل ترمینال ها و فرودگاه ها و مراکز تفریحی و مراکز خرید بزرگ در دسترس میباشد.
انواع قابل کاشت آن بنام (ICD(implantable cardiac defibrilator برای افراد پرخطر استفاده می شود. این وسیله در شانه بیمار زیر استخوان کتف کاشته شده و در موارد آریتمی خطرناک ،بطور اتوماتیک شوک قلبی می دهد.
